حضرت علی(علیه السلام) با عشق، خدا را عبادت می‌کرد و عبادت او برای رفع تکلیف نبود؛ بلکه او عاشق حقیقی خدا بود و در هر حال، به خصوص در حال عبادت، او را مشاهده می‌کرد. چنانکه وقتی از ایشان سؤال شد:

هل رأیتَ ربَّک؟؛ آیا خدایت را دیده‌اى؟ در پاسخ فرمود: أفأعبد ما لا أری؛ آیا چیزی را که نمی‌بینم، می‌پرستم؟

 (نهج البلاغه ، خطبه 179)