چکیده: درجهان اسلام تعامل شیعه واهل سنت ازمهمترین و چالش برانگیزترین مباحث مذاهب اسلامی و همچنین درسطح بین المللی است. تعامل با اهل سنت به معنی سیره و طریقت و خوی و سرشت و رسم و روش شریعت است و به عبارت دیگر تعامل کنش متقابل و پدیده ای روانی و اجتماعی است.در عصر امام صادق^{(علیه السّلام)} تعامل شیعه و سنی سازنده بوده، چه در کسب علوم اسلامی و چه مناظرات و چه در تعاملات اجتماعی؛ رفتار و سیره ی امام صادق^{(علیه السّلام)}رئیس مذهب جعفری و علمای فرق اهل سنت براساس برادری و روحیۀ برابری نه تنها از نفوذ عقاید نو ضهور و خرافات در دین جلوگیری نمود، بلکه موجب بسط و گسترش شیعه و اهل سنت گردید. البته امام صادق^{(علیه السّلام)} در برخورد با حکومت جور برخوردی قاطعانه اتخاذ می نمودند و دیگر علمای همراه با حکام بنی عباس را از عمل باز می داشتند.استعمار و استکبار جهانی باتکیه بر نقاط افتراق این دو فرقه  اسلامی و با بازیگردانی وهابیت ، سلفی ها و تکفیرها سرابی دشمن نما از مسلمانان در پیش روی هم نمایانده است. تعامل موجود از اصل و اساس مخالف مبانی اسلام است.در عصر امام صادق^{(علیه السّلام)} تعامل با ویژگی های سیاسی و اجتماعی در شیعه و سنی دارای عملکرد سازنده قابل تأملی است.هدف از این تحقیق رسیدن به جامعه آرمانی شیعه وسنی در جهت نیل به اهداف نظام اسلامی، ترویج و تبلیغ دین اسلام است و همچنین تقویت و بسط آیین های مذهبی و انسجام محور و حذف آیین های اختلاف برانگیز می باشد. این تحقیق برآناست که با تطبیق عصر امام صادق^{(علیه السّلام)} با جهان مسلمین حاضر در رابطه با تعامل سازنده شیعه و سنی مبتنی بر مبانی دین مبین اسلام در جهت عملکرد های قبلی و اقدامات مبنایی بعدی بپردازد.