چکیده: دنیا، «جهانی که در آن هستیم، عالم ماده، عالم حاضر، آنچه که شب و روز را دربر دارد، نقیض آخرت» به عنوان جایگاهی که هر انسانی به ناچار‍ مدتی را در آن سپری می کند، «بعد از آخرت» از اهمیت ویژه ای برخوردار است و می تواند نقش سازنده و یا ویرانگری در رشد انسان، ایفا نماید. بررسی و تبیین ماهیت دنیا و نوع تعاملات و رویکردهای قابل فرض نسبت بدان، می تواند ما در رسیدن به جایگاه والای انسانی یاری رساند و تنها در این صورت است که هدف خداوند از خلقت کائنات محقق خواهد شد. هدف از این بررسی، تبیین ماهیت اصلی آن، و شناخت نقش این تبیین، در رسیدن به کمالات والای انسانی است. این پژوهش به بررسی حقیقت دنیا و بازشناسی ویژگی های آن پرداخته است. همچنین با بررسی عملکردهای غلط نسبت به دنیا، به آسیب شناسی رفتاری نسبت بدان پرداخته و نقش این عملکردها و تعاملات صحیح و غلط را در نزدیکی و رسیدن به کمالات انسانی و یا دورشدن از این کمالات و سعادت الهی را بازگو می نماید. یافته های این پژوهش نشان می دهد که دنیا همان طور که می تواند مانع اصلی تربیت کمالی و نقطه آغاز همه خطایا و گناهان باشد، همین دنیا می تواند عاملی در جهت رشد معنوی انسان و رساندن او به تربیتی کمالی و سعادتی جاودانی کمک کننده باشد. اگر نگاه و بینش انسان نسبت به دنیا اصلاح گردد، عملکردهای انسان در قبال آن نیز اصلاح خواهد شد و نگاه ابزاری نسبت بدان، جایگزین نگاه دنیاگرایانه می شود. دیدگاهی است که بیان می کند دنیا وسیله ای برای رسیدن به اهداف والای انسانی و الهی است و نباید هدف قرار گیرد؛ امّا اگر این تصحیح بینش نسبت به دنیا صورت نپذیرد و نگاه بدان اصلاح نگردد، عملکردی ناصحیح و نسنجیده نسبت بدان صورت خواهد گرفت و نتیجه ای جز دوری از هدف خلقت و افتادن در دام دنیا، و شقاوتی ابدی را در پی نخواهد داشت. در واقع دنیا بسترساز آبادانی آخرت است و هیچ مخلوقی همچون دنیا، نمی تواند این چنین، بستر سعادت و کمال را برای انسان فراهم سازد؛ امّا به شرط آن که به شناختی حقیقی نسبت بدان دست یابیم.