شخصی کنار برکه آبی ایستاده بود؛ زنبورها به او حمله می‌کردند و می خواهند نیش بزنند، او خودش را به درون آب می افکند؛ می رود زیر آب، مادامی که زیر آب است، در امان است چون آنها نمی توانند زیر آب بیایند. همینکه باز سرش را از آب بیرون می آورد، دوباره زنبورها به او حمله می کنند ... تا دوباره خود را در میان آب پنهان کند.

آب ذکر خداست و زنبورها همان خیالات دنیوی و پندارهای اعتباری و گرفتاری ها و افکاری است که روح آدمی را آزار می دهد و باعث تیرگی قلب و کدورت های روحی و عقب افتادن از سیر معنوی می شوند.

ما باید تمرین کنیم تا از دنیا بُت نسازیم. و محبت این طرف و برق دنیا را از دل بیرون بیاوریم.

منبع: نکته ها از گفته ها، آیت الله فاطمی نیا، ص۷۸