چکیده: سعادت و شقاوت به صورت حقیقی ، امری درون دینی بوده و نمی توان برای آن از عقل، به تنهایی کمک گرفت. سعادت زمانی حاصل می شود که رسیدن به هدف با هیچ گونه ندامت و پشیمانی همراه نباشد، حقیقت آن خیر است و چیزی جز معارف حقیقی و اخلاق پاک نیست؛ در مقابل سعادت، شقاوت وجود دارد که حقیقت آن شر، و آفتی است که دامان انسان را می گیرد . سعدتمند واقعی کسی است که به نیکبختی و خیر رسیده باشد و شقاوتند کسی است که که فرجام و عاقبت او به بدبختی و شر منتهی می گردد. امروزه به خاطر ظهور برداشت های نادرست از حقیقت سعادتمندی، به خصوص در جواعی که اصل لذت جویی و استفاده هرچه بیشتر از بهره های مادی را غایت آفرینش انسان می دانند، لازم است سعادت واقعی و حیات سعادتمندان و شقاوتندان، در آینه­ی کلام وحی نمایان گردد تا عظمت وعده­های پروردگار برای مومنان، کوچکی و ناچیزی وعده های مدی گرایان را آشکار سازد . در همین راستا این پژوهش برآن است که با عنایت به سوره مبارکه­ی «واقعه»، راه های رسیدن به سعادت و دوری از شقاوت را معرفی نماید و سرانجام پیروان هر یک را در آخرت به نمایش گذارد. همچنین به برخی از اوصاف سعادتمندان چون ایمان حقیقی و انجام اعمال صالح، که موجب نزدیکی به پروردگار و برخورداری ایشان از مواهب الهی است، اشاره شده و ویژگی هایی مانند کفر و پیروی از هوای نفس نیز برای شقاوتمندان، برشمرده می شود .روش اتخاذ شده در این تحقیق، از نوع کتابخانه ای می باشد .