اين مناجات، كه برحسب روايات، همه ائمه آن را مى خواندند، در بعضى از جوامع روايى ما و كتب ادعيه نقل شده است:
· مرحوم سيد بن طاووس در اقبال، (اقبال، چاپ سنگى، باب نهم)
· مولى محمدباقر مجلسى در بحار الانوار، (بحار الانوار: ج ۹۱ ، ص ۹۶ )
· سماهيجى در الصحيفه العلويه (الصحيفه العلويه و التحفه المرتضويه، ص ۱۶۶ )
· شيخ عباس قمى در مفاتيح الجنان
که به طور ارسال( مرسله) اين مناجات را از حضرت امير (ع) نقل مى كنند.
بزرگان رحمهم الله يا به خاطر داشتن شامه اى قوى نسبت به شناخت گفته هاى حضرات معصومين(ع) كه فرموده اند: كلامنا نور و يا براساس تسامح در ادله سنن، به بررسى رجالى سلسله سند ادعيه و از جمله مناجات شعبانيه نپرداخته اند، اما اثبات علمى استناد اين مضامين به خاندان وحى و دور ساختن آن از احتمال تحريف، چنان كه در بعضى ادعيه اتفاق افتاده، راه را براى استشهاد به بخش هاى مختلف آن هموارتر مى سازد.
همان گونه كه اشاره شد، راويان، اين مناجات را به طور ارسال و با حذف سلسله سند آورده اند; راوى اين مناجات شخصى به نام قاضى على بن محمد بن يوسف بن مهجورفارسى و مُكَنَّى به ابن خالويه است.
لذا ظاهرا جناب على بن محمد بن يوسف، معروف به ابن خالويه، مناجات شعبانيه را با سند خویش (ابراهيم بن عبدالصمد بن موسى...عبدالصمد بن موسى بن محمد هاشمى ... محمد بن ابراهيم بن الامام ...) از حضرت امام جعفر صادق (ع) و او نيز از حضرت اميرالمؤمنين على (ع) روايت مى كند. گذشته از اين كه اين مناجات به علت دارا بودن مضامين عارفانه، صدورش جز از ناحيه خاندان وحى و رسالت بسيار بعيد است و به اصطلاح مُرَجَّحِ مضمونى آن، مانع از انتساب به غير معصوم مى شود.