چکیده: اصطلاح هنرهای نمایشی به شکلی از هنر اطلاق می گردد که در آن هنرمند با استفاده از بدن و فیزیک خود و نیز بهره گیری از وسایل و امکانات دیگر، به خلق هنر خود پرداخته و شامل انواع تئاتر، سینما، تعزیه، کنسرت های موسیقی، رقص و تبلیغات تجاری می گردد که نقطه اشتراک همگی آن ها یک چیز بوده و آن هم عبارت است از «سامان دهی یک حرکت منسجم هنری به منظور دیده شدن» که این دیده شدن گاه در قالب سینما به منصه ظهور می رسد و گاه در قالب تئاتر. هنر نمایش امروزه ابزاری گشته برای سلطه بیگانگان بر سرنوشت دیگران و در این میان زنان یکی از بهترین ابزار برای این منظور می باشند. چگونگی به کار گیری زنان در صحنه هنر نمایش و سابقه تاریخی نه چندان روشن آن و استفاده از زن به عنوان وسیله اغواگری و ایجاد انحراف و به عنوان کالای جنسی در صحنه نمایش به باور عده ای آورده است که اصولا این بخش از رسانه های تبلیغی نمی تواند عرصه مناسبی برای حضور بانوی مسلمان باشد. اکنون و پس از گذشت بیش از سه دهه از عمر انقلاب اسلامی در ایران و با توجه به موج بیداری در کشورهای اسلامی منطقه و در کل جهان بایسته است یک بار دیگر و این بار به طور نمادین و همه جانبه زمینه های حضور همراه با اخلاق زن در عرصه هنر بررسی گردد. از آنجا که کار فقه گره گشایی از مشکلات پیش روی جامعه دینی است لذا ضروری است که درستی یا غلطی این فکر مورد بررسی قرار گیرد تا بتوان از پتانسیل عظیم بانوی مسلمان برای تحقق آرمان و اهداف مقدس شریعت اسلام بهره مند گشت . هدف از نگارش این تحقیق تلاشی است برای رسیدن به این مطلب که «آیا می توان هم هنرمند بود و هم در عین حال هنر خود را همراه با تعهد ارائه نمود؟» و از مجموع مباحث مطرح شده در این رساله این مطلب ثابت می گردد که شرع مقدس اسلام به شرط رعایت حدود و احکام شرعی مانعی برای حضور زنان در عرصه هنرهای نمایشی قرار نداده است.