وقتی شهید مدرس بودجه سال ۱۳۰۶ را می نگرد که در آن مبلغی برای اضافه حقوق نمایندگان مجلس، که خود نیز از آن قبیله بود، اختصاص داده اند، بحث ولایت و وکالت را مطرح می سازد و با آن بحث، مخالفت خود را اعلام می نماید.

او می گوید: «گمان می کنم ما که آمده ایم اینجا، می گوییم وکیلیم؛ ولی نیستیم. ولی آن کسی است که آنچه خودش مستقلا صلاح می داند اجرا کند. وکیل این است که نظر موکلین را بداند. بنده از تمام موکلین خودم که سی کرور باشند، یکی را نمی دانم که راضی باشد حقوقتان را ۳۰۰ تومان بکنیم. چرا؟ برای آنکه ندارند... ندارند... فقیرند... بی چیزند.»

منبع: مزینانی، سید محمد صادق، سرگذشت، افکار و آثار آیت‌الله شهید سید حسن مدرس