استادراهنما: سرکار خانم طوبي شاكري گلپايگاني

استادمشاور: سرکار خانم خديجه سادات بوترابي

محقق: زهرادهقان عصمت اباد (۲۹/۶/۹۵)

چکیده

انسان موجودی اجتماعی وناگزير از برقراری ارتباط با ديگر افراد جا معه می باشد. علی رغم اينکه بيشتر ارتباطات انسان از طريق زبان است؛ اين بزرگترين نعمت الهی وسيله ای برای بعضی از گناهان بزرگ شده است . يکی از اين گناهان ناسزا گويی است . ناسزا به معنای نام زشت, سب, فحش،دشنام وشتم می باشد به اين ترتيب که انسان از امور قبيح و ناپسند با عبارات والفاظ صريح تعبير کند وکلمات ناشايست ودور از شان آدمی را بر زبان جاری کند.دشنام در بسياری از موارد به صورت عادت درآمده و مردم توجه لازم در ترک آنرا ندارند. نکوهش شديد اين صفت در آيات و روايات و همه گير بودن اين آفت زبانی بحث در اين رابطه را ضروری می نمايد. اين پايان نامه سعی دارد پس از بررسی اقسام واحکام دشنام , برخی عوامل و آثار بددهانی را بازگونمايد. راه کارهای درمان  اين صفت رذيله به دو بخش علمی وعملی , تقسيم می شود. علمای علم اخلاق در اين باره بحث پيشگيری از بروز اين صفت را بابهره گیری از تقوای الهی مطرح کرده اند. در اين نگارش با بيان توصيفی مطالب فوق, اقسام و احکام درکنار هم قرار گرفته اند؛ اين چينش, که در کتابهای بررسی شده, يافت نشده, باعث روشن شدن بيشتر قبح اين آفت خطرناک می گردد.آشنايی با جايگاه اين صفت رذيله در آيات و روايات به مخاطبان کمک خواهد کرد تا در کنترل و بلکه پيشگيری و حتی درمان آن از گذشته موفق تر باشند.

کلیدواژه ها: دشنام، بددهانی، درمان.