کفر گویی اتهامی است که روحانیون برای دفاع از اعتقادات مذهبی که توانایی مراقبت از خود را ندارند ابداع کرده اند. (رابرت گرین اینگر سول)

پاسخ:

رابرت گرین اینگرسول، یکی از رهبران سیاسی آمریکایی است که مذهب(( ندانم گرایی)) را پیش گرفت، اعتقادات او چنین بود که چون نمی دانیم خدا هست یا نیست، پس خدا نیست. و امکان شناخت او نیز نیست، چون نمی دانیم.

اما کفرگویی آن است که برخلاف حقیقت و اعتقاد صحیح یک دین، سخنی گفته شود که این سخن، مخالفت صددرصدی داشته باشد. در اصطلاح عرف امروزی، توهین به ادیان نیز، کفرگویی است. مثلا اگر یک شخص، به انجیل توهین کند، در مسیحیت به کفرگویی محکوم می شود.

برای درک بهتر از جهل نویسنده متن (رابرت گرین اینگرسول) باید ابتدا کفر را معنی کنیم.

کفر، به معنی پوشاندن و پوشانیدن است، اگر کسی حقیقتی را بپوشاند، یا انکار کند؛ به کفر متهم است، او حقیقت را کافر شده است. با کمی تحقیق به این نتیجه می رسیم که کلمه «کفر» را اولین بار ادیان الهی مورد استفاده قرار دادند. چرا که شاکله تمام ادیان الهی، داستان آدم و حواست، که در آن به کفر ابلیس و قبیله او، تصریح شده است.

در ادیان الهی، کسانی که برخلاف اعتقادات و مقدسات آن ادیان، سخن گفته و یا عملی نمایند، متصف به کفر می شوند. بنابراین تمام کسانی که غیر از اعتقادات یک دین الهی را معتقداند، (به شرط آنکه اعتقاداتشان در طول اعتقادات آن دین الهی باشد، نه در عرض آن) از طایفه کفار هستند. شاید علت این نامگذاری، برای تسهیل در یادگیری احکام یک کافر است.

ضمنا باید متذکر شد که ادیان الهی، برای تمام اعتقاداتی که دعوت به آن می کنند؛ دلایل عقلی، فطری، عاطفی، تجربی و علمی دارند. چرا که در صورت نداشتن دلیل موجه، نمی توانند سایرین را برای پذیرش اعتقادات و دین خود، مجاب نمایند.

با این مقدمات عرض می شود که: اگر نویسنده متن، مخالف اعتقادات یک دین الهی است، برای او فرقی ندارد که به او کافر گفته شود یا خیر. چرا که هیچ تفاوتی به حال او نمی کند. او یقین دارد که آخرتی وجود ندارد، بهشت و جهنمی نیست و خدایی نخواهد بود؛ پس کافر بودن یا نبودن او هیچ تاثیری در آینده و گذشته و حتی حال او نداشته و نخواهد داشت.

ضمن اینکه، کفرگویی، یعنی مخالفت کردن با آموزه های یک دین الهی. حال اگر نویسنده متن، ندانم گرا و مخالف صریح دین الهی است؛ کافر بودن و کفرگویی، اسم و صفت اوست. چه بخواهد و چه نخواهد او کافر است و اگر حقیقتا به بطلان یک دین ایمان دارد، به این صفت خود باید افتخار نماید نه آنکه از اتصاف به این صفت، ناراحت شده و ...

بنابراین:

کفر و کفرگویی از ابداعات ادیان الهی است به این معنا که ادیان الهی این لغت را وارد عرف بشری کرده است.

کسانی که متصف به این صفت می شوند، اگر حقیقتا دین الهی را باطل می دانند، باید به این صفت افتخار کنند.

ادیان الهی برای تمام اعتقادات خود، دلیل و برهان داشته و دارند.

ناراحتی کافران از اتصاف به این کفر، نشانه عدم ایمان و اعتقاد کامل به اعتقادات(کفر) خودشان است.

پاسخگو: بهاره سیاری- طلبه سطح۲ و عضو انجمن پاسخگویی به شبهات فضای مجازی