حضانت فرزندان طلاق، شرایط و احکام آن در فقه امامیه، از موضوعاتی است که در علوم اخلاقی، اجتماعی، حقوقی و ... قابل طرح و بررسی است و در این پژوهش با رویکرد فقهی و روایی به آن پرداخته شده ‌است. «حضانت» نوعی ولایت و سلطنت بر کودک و مجنون به منظور نگهداری و تربیت آنها است. این امر از حقوق کودکان و همچنین حقوق و تکالیف والدین به شمار می رود. از آنجایی که موضوع حضانت از مباحث پیچیده حقوق خانواده است و با وجود مطالعات گسترده فقها، هنوز مسائلی از آن ناشناخته مانده است؛ بر این اساس در نوشتار حاضر حضانت کودک از دیدگاه فقه امامیه تحت عناوین فلسفه و ماهیت حضانت، حکم اولی و ثانوی آن، شرایط حاضن و برگشت حضانت؛ به روش توصیفی - تحلیلی مورد بحث و بررسی قرارگرفته است. آراء فقها در اولویت داشتن هر یک از پدر و مادر برای حضانت در سنین کودکی مختلف است. مشهور فقها قائل هستند که مادر برای حضانت فرزند پسر تا دو سال و برای دختر تا هفت سال شایسته تر است. حضانت نسبت به مادر حق و نسبت به پدر تکلیف است. البته حاضن باید دارای شرایطی باشد، از جمله: عقل، اسلام، حریت، امانتداری، شایستگی اخلاقی، عدم ابتلاء به بیماری های مسری، عدم ازدواج مجدد مادر و سکونت وی در محلی ثابت. زمانی که اساس خانواده به هم می‌ریزد و طلاق باعث جدایی پدر و مادر از یکدیگر می‌شود، مهم‌ترین چالش پیش روی خانواده، حضانت و سرپرستی فرزندان است. بر طبق آموزه های دینی، حضانت با بلوغ و رشد کودک به پایان می رسد و بعد از آن تعیین سرپرست وی بر عهده حاکم شرع (قاضی) خواهد بود.

جهت مطالعه و دریافت فایل PDF مقاله بر روی لینک ذیل، کلیک نمایید.