یائسگی از موضوعاتی است كه منشأ آثار فقهی و حقوقی فراوانی در عرصه‌های مختلف برای زنان است. بسیاری از احكام فردی و عبادی؛اجتماعی و خانوادگی و بسیاری از احكام كیفری و قضایی بر موضوع یائسگی مترتب است. سن یائسگی می‌تواند از ابعاد مختلفی  هم چون پزشکی ، حقوقی، فقهی، تربیتی مورد بررسی قرار بگیرد. با توجه به گستردگی لوازم و احكام مرتبط با موضوع یائسگی ،ضابطه‌مند كردن این موضوع خارجی كه آثار فراوان حقوقی و كیفری و عبادی بر آن مترتب است یكی از ضروریات قانون است. ازاین‌رو سن میانگینی كه معمولاً زنان یائسه می‌شوند به‌عنوان سن یائسگی مشخص شده است. اعلام سن از نظر شرع به‌هیچ‌وجه به معنای اثبات واقعیت یائسگی در خارج نیست؛ بلكه صرفاً منشأ آثار اعتباری و حقوقی یا عبادی در صورت عدم اطمینان به یائسگی حقیقی است . بیشتر فقها، سنّ یائسگی را پایان پنجاه سال قمری می‌دانند و زنان سید را مشمول این حکم نمی‌دانند و برای آنان پایان شصت سال قمری را در نظر گرفته‌اند. مبنای فقهاء در تعیین سن، تعدادی از روایات است که همگی قابل‌تأمل می‌باشند. این تحقیق درصدد است تا به بررسی اقوال فقها در مذاهب خمسه بپردازد.

جهت مطالعه و دریافت فایل PDF مقاله، بر روی لینک ذیل کلیک نمایید.