♦ بهترین مسیر برای رسیدن به مقام عبودیت ♦
عبادت خالصانه برترین مرتبه عبادت و بهترین مسیر برای رسیدن به مقام عبودیت است. از این‌رو در معرفی عبادت‌کنندگان، آنان را به سه دسته تقسیم می‌کند: گروهی خدا را به شوق بهشت می‌پرستند که این عبادت بازرگانان است. گروهی خدا را از ترس عذاب او می‌پرستند که این عبادت بردگان است. و گروهی خدا را برای سپاس از او می‌پرستند که این عبادت آزادگان است.
« إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَغْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ التُّجَّارِ، وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ رَهْبَةً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْعَبِيدِ، وَ إِنَّ قَوْماً عَبَدُوا اللَّهَ شُكْراً فَتِلْكَ عِبَادَةُ الْأَحْرَارِ.»
( نهج البلاغه، حکمت ۲۲۹)
امام علی (علیه السلام) عبادت خالصانه را میوه علم و معرفت برمی‌شمرد و از این‌رو انسان‌ها را به تفکر در ملکوت آسمان و زمین فرامی‌خواند تا در اثر آن به تفکر حقیقی دست یابند و با مشاهده مصنوعات به وجود بی‌مانند صانع پی‌ببرند. از این‌رو در کلامی، فکر کردن در پادشاهی آسمان‌ها و زمین را پرستش مخلصان می‌داند. یعنی تفکر در آن و کشف احوال مبدأ و معاد و پی بردن به اسرار معرفت حق تعالی، عبادت و پرستش مخلصان است. در سایه چنین عبادتی آدمی به مقام پرستش و عبودیت می‌رسد و تن و جان از غیر می‌رهاند و تنها تن به بندگی خداوند می‌سپارد. از این طریق، بستر رسیدن به کمالات معنوی برای آدمی فراهم می‌شود.
( دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص ۵۴۷- ۵۴۸)