نویسنده: ابراهیم حاتمی کیا، تهیه کننده: محمد خزاعی (محصول سازمان هنری رسانه ای اوج)
بازیگران: بابک حمیدیان، هادی حجازی فر، پیر داغر، خالد السید، جوزیف سلامه، رامی عطاالله، لیث المفتی، علی سکر، سامر خلیلی، محمد شعبان
آهنگساز: کارن همایونفر، تدوین: مهرداد خوشبخت، فیلمبردار: مهدی جعفری
برنده بهترین کارگردانی، جلوههای ویژه بصریبه، جلوههای ویژه میدانی، صداگذاری و موسیقی ۳۶ جشنواره فیلم فجر
ساخته شده با سرمایه گذاری سازمان رسانه‌ای اوج
به‌روایت حاتمی‌کیا «به‌وقت شام» داستان یک فروند هواپیمای ترابری ایرانی است که از ایران عازم فرودگاه دمشق می‌شود. هادی حجازی‌فر و بابک حمیدیان، خلبان و کمک‌خلبان هواپیما و پدر و پسر هستند. آنها کنار یکدیگر قرار است یک محموله بشردوستانه را از ایران به سوریه منتقل کنند. پدر و پسر خلبان در سوریه میان تروریست‌های تکفیری به دام افتاده و به اسارت برده می‌شوند. حالا آنها اسیر داعش هستند.
کارگردانی درخشان و فیلمبرداری استثنایی به سبک آثار بیگ پروداکشن سینمای صنعتی عملا دو ویژگی مهم «به وقت شام» هستند. در عین حال نباید از فیلمنامه این اثر هم گذشت که یکی از بهترین متن های نوشته شده توسط حاتمی کیا در سال های اخیر است.
این اثر در صحنه پردازی و طراحی و اجرای جلوه های بصری و ساخت و کارگردانی صحنه های اکشن چند پله بالاتر از سینمای ایران است و تنه به تنه فیلمهای هالیوودی می‌زند.
حاج قاسم بعد از دیدن این فیلم گفت: فیلم «به‌وقت شام» مرا به‌گریه انداخت. از طرف مجاهدین و رزمندگان از حاتمی‌کیا تشکر می‌کنم.
درباره کارگردان
ابراهیم حاتمی کیا از نسل اول فیلمسازان بعد از انقلاب به شمار می آید. او سال ۱۳۴۰در یک خانواده مذهبی با اصالت آذربایجانی ، در تهران متولد شد. وی دانش آموختهٔ رشته فیلمنامه نویسی از دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر است.
او فعالیت های سینمایی اش را از سال ۱۳۵۹ با نوشتن فیلم نامه و کارگردانی فیلم های کوتاه در فضای جبهه و جنگ آغاز کرد و یکی از فیلمسازان ژانر دفاع مقدس (جنگ) محسوب می شود که با گذشت حدود دودهه هنوز هم فیلمسازی درباره جنگ و شرایط آدمهای جنگ را رها نکرده است و با ساخت آثاری همچون دیده بان و مهاجر خود را معرفی کرد.
حاتمی کیا در سال ۱۳۶۴ نخستین فیلم بلند خود را به نام هویت ساخت که به مسائل اجتماعی روز آن زمان و جریانات پر تب و تاب سیاسی سال های اولیه انقلاب می پرداخت.
وقتی به کارنامه او نگاه می کنیم، چیزی که در همان نگاه اول به چشم می آید تاثیر وقایع تاریخی بر کارهای اوست. زمان جنگ تحمیلی «هویت»، «دیده بان»، «مهاجر» و پس از آن «وصل نیکان» را می سازد. با پایان یافتن حمله عراق به کشورمان سراغ چالش های زندگی جانبازان می رود و «از کرخه تا راین» را روی پرده می برد. با آغاز جنگ بوسنی و اعزام نیروهای ایرانی، «خاکستر سبز» فیلم جدید او می شود. با «آژانس شیشه ای» به استقبال دوران اصلاحات می رود و تا سال ۸۴ فیلم هایی مثل «روبان قرمز» و «ارتفاع پست» را می سازد. شنیده شده «به رنگ ارغوان» را به سفارش وزارت اطلاعات وقت، در سال ۱۳۸۳ ساخت اما پنج سال توقیف شد تا دولت بعدی آن را اکران کند. حاتمی کیا بعد از انتخابات ۸۸، «گزارش یک جشن» را تولید کرد و در سال های اخیر و همزمان با فتنه های ریز و درشت منطقه ای هم، با «چ»، «بادیگارد» و «به وقت شام» به آنها واکنش نشان داده است. مشخصا می توان کارگردان «موج مرده» را فرزند زمانه خودش دانست که آثار او آن قدر در فضای بسته آپارتمانی و کافه ای محصور نشده که هویت زمان و مکانشان را از دست بدهند. بیش از سی سال است که ابراهیم حاتمی کیا دغدغه کشورش را داشته و همواره تلاش کرده تا با آثارش آینه تمام نمای وقایع ایران باشد. سینمای او سینمایی آرمانخواه و دوست داشتنی است که هم مخاطبان را راضی می کند و هم به دل اکثریت منتقدان می نشیند.
در آثار او کمتر نشانی از قهرمان سازی های کاذب و غیرواقعی دیده می شود بلکه آدمهای آثار او از نمونه های واقعی گرفته شده اند. این فیلمساز در آثار متاخر خود به نقد شرایط اجتماعی می پردازد .
آثار ابراهیم حاتمی کیا:
از کرخه تا راین (۱۳۷۱)
خاکستر سبز (۱۳۷۲)
برج مینو (۱۳۷۴)
بوی پیراهن یوسف (۱۳۷۴)
آژانس شیشه ای (۱۳۷۶)
روبان قرمز (۱۳۷۷)
خاک سرخ (سریال تلویزیونی ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۱)
موج مرده (۱۳۷۹)
ارتفاع پست (۱۳۸۰)
به نام پدر (ابراهیم حاتمی کیا، ۱۳۸۵)
تربت (فیلم کوتاه ۱۳۶۳)
صراط (فیلم کوتاه ۱۳۶۳)
طوق سرخ (فیلم کوتاه ۱۳۶۴)
کوردلان (فیلم کوتاه ۱۳۶۴)
هویت (۱۳۶۵)
دیده بان (۱۳۶۷)
مهاجر (۱۳۶۸)
وصل نیکان (۱۳۷۰)
جوایز:
برنده دیپلم افتخار بهترین فیلم مستند از سومین جشنواره فیلم فجر تهران ۱۳۶۳ برای فیلم کوتاه «صراط»
جایزه ویژه هیات داوران در هفتمین جشنواره فیلم فجر تهران ۱۳۶۷ برای فیلم «دیده بان»
جایزه بهترین فیلمنامه و فیلم از هشتمین جشنواره فیلم فجر تهران ۱۳۶۸ برای فیلم «مهاجر»
جایزه بهترین فیلم از یازدهمین جشنواره فیلم فجر تهران ۱۳۷۱ برای فیلم «از کرخه تا راین»
جایزه بهترین فیلم، بهترین فیلمنامه و بهترین کارگردانی از شانزدهمین جشنواره فیلم فجر تهران ۱۳۷۶ برای فیلم «آژانس شیشه ای»
دیپلم افتخار بهترین فیلمنامه برای فیلم “وصل نیکان” سال ۱۳۷۰
سیمرغ بلورین بهترین فیلم برای فیلم از “کرخه تا راین” سال ۱۳۷۱
سیمرغ بلورین بهترین فیلم برای فیلم از “کرخه تا راین” سال ۱۳۷۱
سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی بخش سینمای بین الملل برای فیلم “روبان قرمز” سال ۱۳۷۷
سیمرغ بلورین بهترین فیلم برای فیلم “به رنگ ارغوان” سال ۱۳۸۲
سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی برای فیلم “به رنگ ارغوان” سال ۱۳۸۲
سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران برای فیلم “به رنگ ارغوان” سال ۱۳۸۲
سیمرغ بلورین بهترین فیلم برای فیلم “به نام پدر” سال ۱۳۸۴
سیمرغ بلورین بهترین فیلم بخش سینمای آسیا برای فیلم “به نام پدر” سال ۱۳۸۴
دیپلم افتخار بهترین فیلم نامه برای فیلم “به نام پدر سال” ۱۳۸۴
سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه ملی برای فیلم “چ” سال ۱۳۹۱
جایزه ویژه هیئت داوران بهترین فیلم نامه و کارگردانی بخش سینمای بین الملل برای فیلم “چ” سال ۱۳۹۱
جشنواره فیلم دفاع مقدس تندیس بهترین کارگردانی برای فیلم “مهاجر” سال ۱۳۶۸
دیپلم افتخار بهترین فیلمنامه برای فیلم “وصل نیکان” سال ۱۳۷۰
لوح افتخار و تندیس جشنواره بهترین فیلم نامه و بهترین کارگردانی سال ۱۳۷۶
جشن خانه سینما تندیس زرین بهترین کارگردانی برای فیلم “آژانس شیشه ای” سال ۱۳۷۶
تندیس زرین بهترین کارگردانی برای فیلم “ارتفاع پست” در سال ۱۳۸۰
تندیس زرین بهترین فیلم برای فیلم “ارتفاع پست” در سال ۱۳۸۰
جشنواره بین‌المللی فیلم سینه کوئیست جایزه نگاه ویژه برای فیلم “آژانس شیشه ای” سال ۱۳۷۶
جشن سینمایی ققنوس تندیس بهترین فیلم “بادیگارد” سال ۱۳۹۴