جز به آسایش من و فرزندانش فکر نکرد و می گفت حاضر نیستم به خاطر موقعیت اجتماعی خودم و حرف مردم، از آسودگی و رفاه خانواده ام صرف نظر کنم. اگر کسی از من توقع دارد گذشت و ایثار کنم، از حق خودم می گذرم، اما مراعات خواست خانواده، در حد مقدورات، خلاف شرع نیست. خیلی رعایت حال مرا می کرد.

به رغم خستگی زیاد، همیشه شاداب و سرحال وارد خانه می شد، اول با من و بعد با همه بچه ها احوال پرسی می کند، بعد از من سؤال می کرد: امروز چه کردید؟ مشکلی پیش نیامد؟ آیا کمکی از دستم برمی آید؟ بچه در امورات خانه کمک تان کرده اند، دائما به بچه ها توصیه می کرد رعایت حال مرا بکنند که به زحمت نیفتم.

منبع: شاهد یاران، تیر۱۳۸۵، ص ۷۱ - ۷۰